Złotowska
De-konstrukcja Archetypu: Architektura Zespołu Domów Jednorodzinnych
Projekt tego zespołu domów jednorodzinnych stanowi w naszej pracowni studium nad reinterpretacją archetypu domu. Wychodząc od ikonicznej, niemal dziecięcej formy z dwuspadowym dachem, poddaliśmy ją procesowi syntezy i rzeźbiarskiej obróbki, dążąc do stworzenia architektury, która jest jednocześnie znajoma i nowatorska, solidna i lekka. To opowieść o tektonice, materialności i precyzyjnym detalu, zapraszamy do jej wnikliwej analizy, widocznej już na etapie stanu surowego.
- Monolityczna bryła: Traktowanie dachu i ścian jako jednej, rzeźbiarskiej płaszczyzny, obleczonej w szlachetną skórę z cegły klinkierowej.
- Tektoniczny dualizm: Stworzenie świadomego kontrastu pomiędzy ciężką, murowaną górą a lekką, transparentną podstawą z surowego betonu i szkła.
- Szczerość materiałowa: Wykorzystanie autentycznych, surowych materiałów jako kluczowego elementu estetycznego, który eksponuje, a nie ukrywa konstrukcję.
- Kompozycja otwarć: Precyzyjne kadrowanie widoków poprzez nieregularne, ale starannie przemyślane rozmieszczenie otworów okiennych.
Jak cegła przestaje być okładziną, a staje się rzeźbiarską skórą budynku?
Kluczowym założeniem projektu było stworzenie monolitycznej bryły, w której zanika tradycyjny podział na ściany i dach. Aby osiągnąć ten efekt, sięgnęliśmy po szlachetną, ręcznie formowaną cegłę klinkierową o wydłużonym formacie i niejednolitej, piaskowo-szarej kolorystyce. Ten materiał, zastosowany konsekwentnie zarówno na płaszczyznach pionowych, jak i na połaciach dachu, tworzy jednorodny, teksturowany “płaszcz”, który otula całą górną część budynku. Rezygnacja z tradycyjnych okapów i zastosowanie ukrytych systemów rynnowych pozwoliły nam na uzyskanie niezwykle czystej, niemal abstrakcyjnej formy. Bryła staje się rzeźbą – obiektem, którego odbiór zależy od kąta padania światła, które wydobywa subtelną grę cieni na nieregularnej fakturze cegły. Każdy budynek, mimo powtarzalności formy, zyskuje indywidualny charakter dzięki unikalnemu układowi i odcieniom poszczególnych cegieł.
Na czym polega gra pomiędzy masywną górą a transparentnym parterem?
W projekcie zastosowaliśmy wyraźny tektoniczny dualizm, który definiuje relację budynku z otoczeniem. Ciężka, zamknięta, ceglana bryła górnych kondygnacji została świadomie posadowiona na lżejszej, bardziej otwartej podstawie. Parter został zaprojektowany jako surowy, betonowy cokół, którego masywność jest dematerializowana przez zastosowanie wielkoformatowych przeszkleń. Ta transparentna strefa przyziemia ma za zadanie zatrzeć granicę pomiędzy wnętrzem a (przyszłym) ogrodem, wpuszczając do środka krajobraz i światło. Zabieg ten sprawia, że ciężka, murowana góra zdaje się lewitować nad ziemią, co nadaje całej kompozycji zaskakującej lekkości. Surowość betonu, z jego naturalną fakturą i niedoskonałościami, stanowi idealne tło i kontrapunkt dla bardziej wyrafinowanej i uporządkowanej struktury ceglanego wątku.
W jaki sposób kompozycja okien i detalu kształtuje dialog z otoczeniem?
Otwory w tak zdyscyplinowanej, monolitycznej bryle nie mogą być przypadkowe. Kompozycja otwarć okiennych została potraktowana jako forma graficznej interwencji w gładką płaszczyznę elewacji. Zamiast regularnego, przewidywalnego rytmu, zastosowaliśmy swobodny, asymetryczny układ okien o różnych proporcjach – od dużych, kwadratowych otwarć, po wąskie, horyzontalne pasma. Każde okno jest jak precyzyjnie wycięty kadr, który ramuje konkretny fragment otaczającego krajobrazu. Ciemna, grafitowa stolarka aluminiowa tworzy ostre, graficzne linie, które odcinają się od jasnej cegły i korespondują z kolorem obróbek blacharskich dachu. Ta dbałość o detal i kompozycję sprawia, że elewacje, mimo swojej surowości, są dynamiczne i wielowymiarowe, prowadząc nieustanny dialog ze światłem i otoczeniem.